Hiep hiep hoera!

Dag lieve vrienden,

Met nog zeven dagen te gaan dachten we, laten we jullie maar weer even op de hoogte stellen van onze avonturen hier.
De stilte op de blog was niet voor niks want we hebben eindelijk toestemming gekregen van de ethische commissie om met ons onderzoek te beginnen! Wat was dit een opluchting zeg, eindelijk konden we beginnen waar we hier voor gekomen zijn.

De eerste dag van het interviewen verliep erg soepel, we liepen voor op schema met het aantal participanten en dit gaf ons veel moed. We hadden bedacht dat we de 60 interviews niet gingen redden door alle vertragingen maar dit bleek veel te negatief gedacht. Omdat de doorstroom van moeders niet al te groot bleek te zijn zijn we in totaal 4 dagen en een paar uur op de snikhete kinderafdelingen geweest. Hierna konden we lekker in het zonnetje alles analyseren. Schokkende uitslagen kwamen naar voren. Moeders weten over het algemeen niks van longontstekingen. Als hun kind is opgenomen met longontsteking, weten zij zelfs minder hiervan. Er waren zelfs moeders waarvan het eerste kind is overleden en hun tweede kind met een longontsteking is opgenomen en hier niks over kon vertellen. In onze, mondige, westerse cultuur is het niet te begrijpen dat dokters en verpleegkundigen niks vertellen en dat moeders niets vragen. Gelukkig stonden ze open voor onze kennis hierover en bedankten ons vriendelijk voor deze informatie. Het gaat ver om te zeggen dat we hiermee kinderlevens hebben gered, maar hopen dat we longontstekingen hebben kunnen voorkomen door de moeders voorlichting te geven. In Nederland hebben we dekentjes gekocht van het gedoneerde geld, welke we nu op de Kangaroo Unit hebben uitgedeeld.
Toen het verslag bijna af was bedachten we dat het leuk zou zijn om tabellen in te voegen ter verduidelijking. Excel bleek niet onze vriend. Avonden lang heeft Maartje (Claire haar hoofd ging allang duizelen van alle cijfertjes) gestunteld met tabellen. Uiteindelijk is het dan toch gelukt een paar mooie staafdiagrammen in te voegen :)!

Het concept is ingeleverd bij de professor van het Rahima Moosa Mother and Child hospital en hij was erg enthousiast! Hierna gaat het naar school en we verwachten dat die feedback verbeteren ook nog wel een paar dagen in beslag gaat nemen. Maar ach, het is ons gewoon gelukt een volledig onderzoek in te leveren! Eenmaal thuis moeten we ter afsluiting een presentatie geven over ons onderzoek en de tijd in Zuid-Afrika. Vandaag hebben we deze presentatie mogen oefenen voor de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis. We waren best zenuwachtig, dus hadden speculaasjes mee genomen om het ijs te breken. Toen lachte ze nog... De presentatie ging best goed, alleen dat Engels he.. poe!
Het laatste wat we willen is personen of culturen afkraken maar de kwaliteit van voorlichting geven is nou eenmaal erg slecht, zo blijkt uit ons onderzoek. Het is erg interessant om te merken dat de reacties achteraf erg divers waren. Veel waren ontzettend positief en vonden de resultaten "shocking". Deze stonden open voor de feedback en wilde ook echt wat veranderen. Anderen daar in tegen voelde zich redelijk aangevallen en vonden dat zij het allemaal wel goed deden en trokken ons onderzoek in twijfel. Heel handig om de vragen die we kregen nu te verwerken in de presentatie zodat die vragen bij de beoordeling niet meer gesteld zullen worden.

30 mei is Claire 22 jaar geworden. Reden voor een feestje! Eerst een verrassingsontbijt met prosecco, fruit, zalm en een croissant voor Maartje. Hierna lunchen met een grote chocoladetaart. mmmm! 's avonds sushi natuurlijk, want Claire mocht kiezen. Gelukkig zit naast de Japanner een Italiaan dus Maartje heeft ook genoten, maar dan van haar Margarita pizza. Op de andere cadeautjes moet Claire nog even wachten, die krijgt ze in Nederland of moet nog worden gekocht op het vliegveld.

Samen met Regi, de manager van het Westbury Youth Centre, zijn we Westbury ingegaan om de wijk en de mensen die hier wonen te ontdekken. Aangezien Regi iedereen kent, werden we door iedereen erg vriendelijk ontvangen en mochten zelf binnen kijken! Mini huisjes die veels te vol staan en waar een oma traditioneel aan het koken was die je met geen tanden in haar mond breeduit begroet. Een prachtige ervaring! Deze dag hebben we ook een school bezocht waar gratis scholing wordt gegeven. 50 leerlingen in een klas is hier zo'n beetje het gemiddelde. Dit resulteert in het feit dat er niet genoeg stoeltjes en tafeltjes zijn voor alle kinderen waardoor er veel achterin op de grond zaten. Toen de bel ging, waren wij met onze camera en lange witte lijven een heuse attractie waar ieder kind maar al te graag mee op de foto wilde. Natuurlijk vonden wij dit geen probleem haha ;).
Een paar dagen hierna zijn we naar Soweto gegaan, de bekendste sloppenwijk van Zuid-Afrika. Dit omdat Nelson Mandela hier heeft gewoond. Heel arm of achterstallig is het allang niet meer door deze toeristische attractie. Wij hebben in een lokaal tentje een biertje gedronken en met prachtige oude vrouwen gesproken. Huis van Mandela hebben we maar overgeslagen, de lokale mensen ontmoeten was veel bijzonderder en hier hoefde we iets minder lang voor in de rij te staan.

We zijn naar het jeugdcentrum gegaan met alle gedoneerde knuffels en speelgoed. Wat een blije gezichten toen we de grote zak openden! Met een beetje hulp hebben we een kast kunnen vullen met al het leuks. De gedachte hierachter is dat alle kinderen uit de buurt hiermee kunnen spelen in plaats van 1 knuffel voor 1 kind. Volgens mij hadden we het al eerder beschreven maar veel kinderen mogen ook geen knuffels mee naar huis nemen of weten niet wat een cadeautje is. Ouders zullen zeggen; waarom heb je geen eten bij je of zullen het verkopen voor geld. Omdat we dit niet willen, hebben we deze plek samen met het jeugdcentrum kunnen realiseren. Naast het jeugdcentrum zitten verschillende scholen, waardoor we er van overtuigd zijn dat de knuffels een goed thuis hebben gekregen.

Afgelopen weekend zijn we naar Durban geweest. Deze stad ligt aan de kust en heeft een tropisch klimaat. Even de zon opzoeken want het koelt hier nu wel erg af. Durban is ongeveer zes uurtjes rijden en ligt op een mooie route, namelijk de Drakensbergen. In dit gebied ligt Winterton, het stadje waar we in eerste instantie onze zinnen op hadden gezet om ons onderzoek te laten plaatsvinden. We moeten nog reactie krijgen, dus dat was nooit gelukt. Wel leuk om te zien dat wanneer het wel gelukt was we dan terecht hadden gekomen. We reden in het donker de bergen in en de thermometer gaf +1 graden aan, brrrr! Gelukkig is het niks geworden haha ;) In Durban konden we weer lekker buiten eten en op het strand liggen. Ons appartement keek over de zee uit, dus de hele nacht konden we heerlijk staren. Helaas konden we maar twee nachtjes, want maandag moest er weer hard gewerkt worden.

Nog zeven dagen, dan liggen we in ons eigen bedje en kunnen jullie ons weer knuffelen. Hou die mooie dagen vast in Nederland en anders hopen we wat zon mee te nemen, want dat zonnetje bevalt ons wel.

Heel veel liefs,
Claire & Maartje